مولای من! خدا اجرتان دهد. مصیبت های خاندان شما تمامی ندارد. دشمن گمان کرده می تواند نور خورشید را خاموش کند. یک روز مزار شما را شخم زدند و آب بستند و بذر پاشیدند به این خیال که آن مضجع شریف را از دیدگان پنهان سازند. روزی دیگر نوادگان آن ملعون حرم دو فرزند برومندت، دو اختر تابان آسمان امامت و ولایت، هادیان امت را تخریب نمودند. نمی دانند ارادت شیعیان قلبیست و حرم نمود آن است. شاید بتوان حرم را تخریب نمود. اما ارادت را نمی توان از قلب محبینتان خارج ساخت. «یا لیتنا کنا معک» شعار ماست. افسوس می خوریم که زمانه ما را از شما تاخیر انداخت و نبودیم یاریتان کنیم.
