شرحه شرحه؛ چله عاشقی (5)

علی که باشی و شبیه ترین خلق خدا به اشرف خلایق، دوبار باید تاوان بدهی؛ 

تاوان بدر و تاوان لیلة المبیت. 

اگر تیر مشرکین قریش در لیلة المبیت به سنگ خورد و داغ إربا إربا کردن پیامبر صلی الله علیه و آله بر دلشان ماند؛ 

اگر علی علیه السلام داغ خویشاوندان شان را در بدر بر دلشان نهاد؛

تو باید تاوانش را پس بدهی.

کینه آنها کینه شتر است؛ تا انتقام نگیرند آرام نمی گیرند.

پس تو را محاصره خواهند کرد، درحالیکه خون سرت بر چشمان عقاب سایه افکنده؛

مانند قصاب که گوشت را به قناره می آویزد و از هر طرف بر آن ضربه می زند؛ 

تو را شرحه شرحه خواهند کرد. 

والسلام علیک یوم ولدت و یوم تموت و یوم تبعث حیا

 

رقص؛ چله عاشقی (4)

فقیه فتوا به حرمت رقص می دهد. اما عاشق ...

اما عاشق، عاشق رقص در برابر معشوق است؛

عاشق تمام توجه معشوق را می خواهد؛

پس با تمام وجود در برابر دیدگان معشوق ظاهر می شود؛

و هر لحظه به شکلی بر می آید؛

عاشق، عاشق رقص در برابر معشوق است؛

رقص خون؛ 

آنگاه که خون حنجر را به هوا پرتاب می کند.

 

 

گل حسرت ؛ چله عاشقی (3)

عشق را از جنس گل آفریده اند، لطیف و حساس؛ 

عشق را از جنس گل حسرتِ آفریده اند، در حسرتِ بهار؛

و در حسرتِ یک قطره آب؛ 

گل را از جنس دختر آفریده اند؛

همان دختری که در حسرت دیدار عمو ماند؛ 

عمویی که سقا بود؛

همان دختری که چهل منزل در حسرت دیدار پدر ماند. 

 

حسین آباد ؛ چله عاشقی (2)

بعضی زمین ها آبادند و بعضی موات. موات بی ارزش نیست، بی فایده نیست. گاهی زمین موات مفیدتر از زمین آباد است. فقط فایده آن کشف نشده و بهره برداری درست از آن نشده، اما همین که شرایط محیا می شود ارزش خودش را نشان می دهد. گلهای زیبایش را به نمایش می گذارد، میوه گوارایش را بر شاخسار می نشاند و خنکای سایه سارش را بر سر هر رهگذری می گستراند به این شرط که شوره زار نباشد. 

حسین علیه السلام بیابان هم که باشی، آبادت می کند. فقط شوره زار نباش. 

دعوتنامه ؛ چله عاشقی (1)

راستش را بخواهید تصمیم گرفته ام بنویسم، نه یک روز، نه دو روز، چهل روز، برای آنکه خون خداست. نه اینکه او نیازی به نوشتن مثل منی داشته باشد، نه؛ عاشقی وادارم می کند. عاشقی هم عطیه اوست. الحق درست گفته اند که: 

عشق از معشوق اول سر زند

تا در عاشق جلوه دیگر کند

دعوتنامه را خودش نوشته، خودش مهر کرده و خودش به دستم داده تا به خودش پیشکش کنم تا نام مرا هم در خیل دوستدارانش بنویسد. این نه عجب است از مردی که تمام هستیش را داد تا بندگان را از وادی ظلالت و چاه حیرت به در آورد.

تو گمان نکن که با پای خودت به دیدار محبوب می آیی و عشق او را خودت به دل گرفته ای. درست مثل کوفیان. که اگر این باشد همان خواهی کرد که کوفیان کردند. نامه نوشتند و دعوت کردند، به گمان خودشان با خواست خودشان و از اینجا سقوطشان آغازید. 

ما لالتراب و رب الارباب 

پس می نویسد از خودش به قدر درک من که فرمود: «کَلِّم الناس علی قدر عقولهم»

عارف / داستانک های کرونا (2)

پرستار که حالا خودش هم بیمار شده بود، قرآن را بست و با صدایی آهسته، شبیه به زمانی که نماز ظهر می­خواند، گفت: «حاج آقا! چه فرقی بین «فی الله» و «فی سبیل الله» هست؟»

حاج آقا که داشت زمین را با مواد ضد عفونی تمیز می کرد، گفت: «کسی که بفهمه بین این دوتا فرق هست، شهید میشه»؛ مکثی کرد و ادامه داد: «درست مثل رضوانی تو کربلای...»

برای چندمین بار صدای صوت ممتد، حرفش را قطع ­کرد.

صدا و سیما (4)

برنامه خارجی­ ها این است که نگذارند جوانان ما اهل تفکر باشند، سعی دارند آنان را منحرف سازند و به مسائل شهوی عادت دهند و نگذارند انسان پیدا بشود این تخدیر از راه عادت دادن به موسیقی، فیلم مبتذل، عکس و ...، است تا طبقه جوان زن و مرد را از مسیر عادی زندگی و کار و صنعت و تولید و دانش منحرف و به سوی بی­ خبری از خویش و شخصیت خود، یا بدبینی و بدگمانی به همه­ چیز خود و کشور خود، حتی فرهنگ و ادب و مآثر پرارزشی که دارند نیز از یاد برود. آنان برنامه­ ریزی کرده­ اند که تمام افکار جوانان ما متوجه مسائل شهوی باشد و در خواب و بیداری، در محیط خانه و در محل کار و تلاش هم هوش و حواسش مسائل شهوی باشد.

امام خمینی رحمه الله علیه

صدا و سیما (3)

خدمتی که از همه خدمت­ ها بالاتر است، این است که نیروی انسانی ما را رشد دهد، این به عهده رادیو، تلویزیون، سینما، تئاتر، مطبوعات و مجله­ هاست، اینها می توانند نیروی انسانی ما را تربیت صحیح کنند.

امام خمینی رحمه الله علیه

سینما و فساد

ساختن تئاتری که مطابق با اخلاق انسانی-اسلامی باشد زحمت دارد و سینما هم اگر بخواهد چنین باشد نیازمند به صرف مدت­ها وقت است و هرگز در متن سینما و تئاتر نوشته نشده است که باید مرکز فساد باشند.

امام خمینی رحمه الله علیه

معلم / داستانکهای کرونا (1)

دکتر درحالی که داشت به دستش ژل ضد عفونی می زد به مرد سالخورده ­ای که روی تخت دراز کشیده بود، نگاهی کرد و گفت: «چهره شما برام آشناست».

مرد سالخورده که به خاطر عفونت حاد ریوی نمی تونست به راحتی صحبت کنه، گفت: «من نمی تونم چهره شما رو ببینم».

دکتر که بعد از چند ساعت کار، تازه متوجه ماسک روی صورتش شده بود، اون رو پایین کشید.

مرد سالخورده چشمش به صورت خسته دکتر افتاد و گفت: «رضایی هستی، شاگرد اول کلاس دوم مدرسه جهاد»