سفر؛ چله عاشقی (9)

برادرم! نور دیده ام! سفر شیرین است و لذت بخش. خاصه اینکه همراه محبوب باشد. تو تنها محبوب منی. تو که می دانی من از آغاز عمر هیچگاه تو را ترک نکرده ام. حتی وقتی عبدالله به خواستگاری آمد شرط کردم هرجا تو رفتی همراهت باشم. حالا چگونه تو را ترک کنم؟! ببین زینبت با چه کسانی همراه شده و به مجلس چه کسانی باید وارد شود. منی که حتی سایه ام را نامحرم ندیده باید با جماعتی همراه شوم که ...

عزیز دلم! تو را ترک نخواهم کرد. اگرچه مجبورم بدن صد پاره ات را در این بیابان، زیر آفتاب سوزان جابگذارم؛ اما به دنبال سرت خواهم رفت. 

زینت پدر؛ چله عاشقی (8)

خواهرم! زینت پدرم! ای تمام هستیم! خداوند هیچ خواهر و برادری را مثل ما دو نفر نیافرید. هیچ خواهری در تمام تاریخ به اندازه تو در راه برادرش فداکاری نکرده است و نخواهد کرد. اگر یارانم بهترین یارانی هستند که کسی می تواند داشته باشد، تو نیز بهترین خواهری هستی که در عالم به وجود آمده ای. اینها را نمی گویم چون تورا دوست دارم. می دانی که من کلامی خارج از حق بیان نمی کنم و هرچه بگویم حقیقتی است بی شائبه، بدون هیچ ناخالصی، پاک و زلال، درست مثل روح خودت. مگر نه این است که تو عالمی هستی که معلم ندیده است؟ تو شاگرد مستقیم خود خداوندی و در محضر قدس الهی زانوی تلمذ به زمین زده ای. بعد از من تو ملجاء و مأوای این کاروان هستی. ما شهید می شویم و تو به تنهایی باید بار سنگینی را به دوش بکشی! تو برای این کاروان هم باید حسین باشی و هم عباس.

ملجاء اهل حرم تا ظهر اگر عباس بود

شب نگهبان در کنار نهر علقم زینب است

نه تنها کاروان، بلکه تمام جهانیان به تو محتاج اند. تویی که باید پیام قیام مرا به گوش عالمیان برسانی و چراغ هدایت را روشن نگه داری.

خواهرم! عزیزتر از جانم! مرا در نماز شبت دعا کن.

علیک منی سلام الله 

گناه؛ چله عاشقی (7)

گفت: گناه یعنی خداحافظ حسین علیه السلام

گفتم: «یا إله العاصین»

سقای حیات؛ چله عاشقی (6)

در نائره جنگ است که مرد از نامرد و عیار هر کس مشخص می گردد. تو در شجاعت زبان زدی، در 14 سالگی چنان جنگیدی که که دوست و دشمن را به حیرت واداشتی. اما اگر دیگران باید بجنگند تا شجاعتشان را نشان دهند، تو با نجنگیدن شجاعتت را به همگان اثبات کردی. سالها گریستی و خون دل خوردی که چرا نبودی تا از خانه وحی پاسداری کنی؛ همان خانه ای که جبریل امین بدون اذن وارد نمی شد. امید داشتی روزی برسد که دست به قبضه شمشیر ببری و انتقام سیلی را بگیری. اگر آتش زدن به خانه وحی را شنیدی و سوختی، تیرباران تابوت سرور جوانان بهشت را با چشمانت دیدی. باز هم سوختی و در خودت فرو ریختی و منتظر ماندی تا وعده حق برسد؛ همان روزی که باید از خیمه خامس آل عبا پاسداری کنی. 

حالا آن زمان رسیده و تو منتظر إذن میدانی. اما مولایت چیز دیگری از تو می خواهد: آب بیاور. تو سقایی، آب آوری و خدا حیات را با آب آفرید. تو آب آوری، آّب نماد و نمود ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب است. هم خودش پاک است و هم دیگران را پاک می کند و تو فرزند امیرالمؤمنین هستی. 

پس آب بیاور و حیات ببخش و بندگان خدا را پاک و پاکیزه ساز ای سقا! 

 

شرحه شرحه؛ چله عاشقی (5)

علی که باشی و شبیه ترین خلق خدا به اشرف خلایق، دوبار باید تاوان بدهی؛ 

تاوان بدر و تاوان لیلة المبیت. 

اگر تیر مشرکین قریش در لیلة المبیت به سنگ خورد و داغ إربا إربا کردن پیامبر صلی الله علیه و آله بر دلشان ماند؛ 

اگر علی علیه السلام داغ خویشاوندان شان را در بدر بر دلشان نهاد؛

تو باید تاوانش را پس بدهی.

کینه آنها کینه شتر است؛ تا انتقام نگیرند آرام نمی گیرند.

پس تو را محاصره خواهند کرد، درحالیکه خون سرت بر چشمان عقاب سایه افکنده؛

مانند قصاب که گوشت را به قناره می آویزد و از هر طرف بر آن ضربه می زند؛ 

تو را شرحه شرحه خواهند کرد. 

والسلام علیک یوم ولدت و یوم تموت و یوم تبعث حیا

 

رقص؛ چله عاشقی (4)

فقیه فتوا به حرمت رقص می دهد. اما عاشق ...

اما عاشق، عاشق رقص در برابر معشوق است؛

عاشق تمام توجه معشوق را می خواهد؛

پس با تمام وجود در برابر دیدگان معشوق ظاهر می شود؛

و هر لحظه به شکلی بر می آید؛

عاشق، عاشق رقص در برابر معشوق است؛

رقص خون؛ 

آنگاه که خون حنجر را به هوا پرتاب می کند.

 

 

گل حسرت ؛ چله عاشقی (3)

عشق را از جنس گل آفریده اند، لطیف و حساس؛ 

عشق را از جنس گل حسرتِ آفریده اند، در حسرتِ بهار؛

و در حسرتِ یک قطره آب؛ 

گل را از جنس دختر آفریده اند؛

همان دختری که در حسرت دیدار عمو ماند؛ 

عمویی که سقا بود؛

همان دختری که چهل منزل در حسرت دیدار پدر ماند. 

 

حسین آباد ؛ چله عاشقی (2)

بعضی زمین ها آبادند و بعضی موات. موات بی ارزش نیست، بی فایده نیست. گاهی زمین موات مفیدتر از زمین آباد است. فقط فایده آن کشف نشده و بهره برداری درست از آن نشده، اما همین که شرایط محیا می شود ارزش خودش را نشان می دهد. گلهای زیبایش را به نمایش می گذارد، میوه گوارایش را بر شاخسار می نشاند و خنکای سایه سارش را بر سر هر رهگذری می گستراند به این شرط که شوره زار نباشد. 

حسین علیه السلام بیابان هم که باشی، آبادت می کند. فقط شوره زار نباش. 

زهر مار و «ولم تایم»

من از این قرتی قربیلک بازیها بلد نیستم عزیز! هفت پشت من هم بلد نبوده. قبول کن این غربتی گری ها را در آورده اند امثال ما را تلکه کنند. یک مشت جوانک عاشق را...

عوض این خنزرپنزرهای فرنگی و خزعبلات فانتزی، پولش را می رویم سیدالکریم، کباب - ریحان. این صنف ادا اطوارها را بگذار برای لیمونادخورهای بالانشین. این ها برای بچه های «شاپور» به پایین، نه تنها یک جور زیاده خوری حساب می آید، کسر شأن هم هست. 

بناءً علی هذا، قلوهکن بکن از ذهنت این تخیلات کلنگی را، غیر مودبانه اش را بخواهی، می شود: زهر مار و «ولم تایم».

 

گچ پژ

محسن رضوانی

عاشق دروغین، عاشق حقیقی

مرد بد همان عاشق فرومایه است که تن را بیشتر از روح دوست دارد و بدیهی است که عشقاو پایدار نمی تواند بود. زیرا دل به چیزی بسته است که خود پایدار نیست. از این رو همین که شا دابی تن معشوق پژمردگی آغازد آتش عشق نیز خاموش می گردد و عاشق، کسی را که تا آن دم می پرستید رها می کند و می گریزد و همه وعده ها و سوگندهای خود را از یاد می برد. ولی آنکه به روحی زیبا دل باخته است، همه عمر بر سر پیمان خویش استوار می ایستد، زیرا آنچه دل از او برده خود پایدار و جاودانی است.

 

افلاطون

رساله مهمانی