بصیرت؛ چله عاشقی (12)

مولای من! کلام شما نور است. به این بنده حقیر بصیرتی عنایت فرمایید که کلام شما را بفهمم و مانند کسی نباشم که اجازه خواست برای تصفیه دنیای خود برود تا در لحظه شهادت دینی بر ذمه نداشته باشد و شما فرمودید: برو اما زود برگرد. 

رفت و برگشت. اما دیر رسید، زمانی رسید که خورشید را بر نیزه نشانده بودند. نفهمید کلام شما یعنی نرو. 

شب عاشورا شما چراغ یاران خود را جمع کردید و چراغ خیمه را خاموش نمودید و بیعت از گردن همه برداشتید و فرمودید از این دشت بلا دور شوید تا صدای مظلومیت مرا نشنوید. شمایی که بیعت را از یاران بر می دارید تا با خیالی آسوده بروند، به کسی که درخواستی مشروع دارد آیا اجازه نمی دهید؟ قطعا اجازه می دهید. اما اینکه می فرمایید «زود برگرد» یعنی نرو. یعنی می توانی همینجا وصیت کنی. یعنی خداوند متعال وصیت را برای چنین زمانهایی قرار داده است.

مولای من! کلام شما نور است و درک نور دیده ای بینا می خواهد. دیده ام را به بینا سازید. 

و الحقنی بالصالحین 

فرار؛ چله عاشقی (11)

مولای من! زندگی سخت است. نه اینکه من بگویم. نه اینکه چون خسته شده ام یا گرفتارم. نه! خود خداوند می فرماید زندگی سخت است؛ «خلق الانسان فی کبد» همین را می گوید.

آقا جان! فقط کسی می تواند حال انسان محنت زده را درک کند که خودش مصیبت زده باشد و چه کسی به اندازه شما سختی کشیده است؟! چه مصیبتی بالاتر از مصیبت شما؟! 

 

 

سفر؛ چله عاشقی (9)

برادرم! نور دیده ام! سفر شیرین است و لذت بخش. خاصه اینکه همراه محبوب باشد. تو تنها محبوب منی. تو که می دانی من از آغاز عمر هیچگاه تو را ترک نکرده ام. حتی وقتی عبدالله به خواستگاری آمد شرط کردم هرجا تو رفتی همراهت باشم. حالا چگونه تو را ترک کنم؟! ببین زینبت با چه کسانی همراه شده و به مجلس چه کسانی باید وارد شود. منی که حتی سایه ام را نامحرم ندیده باید با جماعتی همراه شوم که ...

عزیز دلم! تو را ترک نخواهم کرد. اگرچه مجبورم بدن صد پاره ات را در این بیابان، زیر آفتاب سوزان جابگذارم؛ اما به دنبال سرت خواهم رفت. 

زینت پدر؛ چله عاشقی (8)

خواهرم! زینت پدرم! ای تمام هستیم! خداوند هیچ خواهر و برادری را مثل ما دو نفر نیافرید. هیچ خواهری در تمام تاریخ به اندازه تو در راه برادرش فداکاری نکرده است و نخواهد کرد. اگر یارانم بهترین یارانی هستند که کسی می تواند داشته باشد، تو نیز بهترین خواهری هستی که در عالم به وجود آمده ای. اینها را نمی گویم چون تورا دوست دارم. می دانی که من کلامی خارج از حق بیان نمی کنم و هرچه بگویم حقیقتی است بی شائبه، بدون هیچ ناخالصی، پاک و زلال، درست مثل روح خودت. مگر نه این است که تو عالمی هستی که معلم ندیده است؟ تو شاگرد مستقیم خود خداوندی و در محضر قدس الهی زانوی تلمذ به زمین زده ای. بعد از من تو ملجاء و مأوای این کاروان هستی. ما شهید می شویم و تو به تنهایی باید بار سنگینی را به دوش بکشی! تو برای این کاروان هم باید حسین باشی و هم عباس.

ملجاء اهل حرم تا ظهر اگر عباس بود

شب نگهبان در کنار نهر علقم زینب است

نه تنها کاروان، بلکه تمام جهانیان به تو محتاج اند. تویی که باید پیام قیام مرا به گوش عالمیان برسانی و چراغ هدایت را روشن نگه داری.

خواهرم! عزیزتر از جانم! مرا در نماز شبت دعا کن.

علیک منی سلام الله 

گناه؛ چله عاشقی (7)

گفت: گناه یعنی خداحافظ حسین علیه السلام

گفتم: «یا إله العاصین»

سقای حیات؛ چله عاشقی (6)

در نائره جنگ است که مرد از نامرد و عیار هر کس مشخص می گردد. تو در شجاعت زبان زدی، در 14 سالگی چنان جنگیدی که که دوست و دشمن را به حیرت واداشتی. اما اگر دیگران باید بجنگند تا شجاعتشان را نشان دهند، تو با نجنگیدن شجاعتت را به همگان اثبات کردی. سالها گریستی و خون دل خوردی که چرا نبودی تا از خانه وحی پاسداری کنی؛ همان خانه ای که جبریل امین بدون اذن وارد نمی شد. امید داشتی روزی برسد که دست به قبضه شمشیر ببری و انتقام سیلی را بگیری. اگر آتش زدن به خانه وحی را شنیدی و سوختی، تیرباران تابوت سرور جوانان بهشت را با چشمانت دیدی. باز هم سوختی و در خودت فرو ریختی و منتظر ماندی تا وعده حق برسد؛ همان روزی که باید از خیمه خامس آل عبا پاسداری کنی. 

حالا آن زمان رسیده و تو منتظر إذن میدانی. اما مولایت چیز دیگری از تو می خواهد: آب بیاور. تو سقایی، آب آوری و خدا حیات را با آب آفرید. تو آب آوری، آّب نماد و نمود ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب است. هم خودش پاک است و هم دیگران را پاک می کند و تو فرزند امیرالمؤمنین هستی. 

پس آب بیاور و حیات ببخش و بندگان خدا را پاک و پاکیزه ساز ای سقا! 

 

شرحه شرحه؛ چله عاشقی (5)

علی که باشی و شبیه ترین خلق خدا به اشرف خلایق، دوبار باید تاوان بدهی؛ 

تاوان بدر و تاوان لیلة المبیت. 

اگر تیر مشرکین قریش در لیلة المبیت به سنگ خورد و داغ إربا إربا کردن پیامبر صلی الله علیه و آله بر دلشان ماند؛ 

اگر علی علیه السلام داغ خویشاوندان شان را در بدر بر دلشان نهاد؛

تو باید تاوانش را پس بدهی.

کینه آنها کینه شتر است؛ تا انتقام نگیرند آرام نمی گیرند.

پس تو را محاصره خواهند کرد، درحالیکه خون سرت بر چشمان عقاب سایه افکنده؛

مانند قصاب که گوشت را به قناره می آویزد و از هر طرف بر آن ضربه می زند؛ 

تو را شرحه شرحه خواهند کرد. 

والسلام علیک یوم ولدت و یوم تموت و یوم تبعث حیا

 

حسین آباد ؛ چله عاشقی (2)

بعضی زمین ها آبادند و بعضی موات. موات بی ارزش نیست، بی فایده نیست. گاهی زمین موات مفیدتر از زمین آباد است. فقط فایده آن کشف نشده و بهره برداری درست از آن نشده، اما همین که شرایط محیا می شود ارزش خودش را نشان می دهد. گلهای زیبایش را به نمایش می گذارد، میوه گوارایش را بر شاخسار می نشاند و خنکای سایه سارش را بر سر هر رهگذری می گستراند به این شرط که شوره زار نباشد. 

حسین علیه السلام بیابان هم که باشی، آبادت می کند. فقط شوره زار نباش. 

دعوتنامه ؛ چله عاشقی (1)

راستش را بخواهید تصمیم گرفته ام بنویسم، نه یک روز، نه دو روز، چهل روز، برای آنکه خون خداست. نه اینکه او نیازی به نوشتن مثل منی داشته باشد، نه؛ عاشقی وادارم می کند. عاشقی هم عطیه اوست. الحق درست گفته اند که: 

عشق از معشوق اول سر زند

تا در عاشق جلوه دیگر کند

دعوتنامه را خودش نوشته، خودش مهر کرده و خودش به دستم داده تا به خودش پیشکش کنم تا نام مرا هم در خیل دوستدارانش بنویسد. این نه عجب است از مردی که تمام هستیش را داد تا بندگان را از وادی ظلالت و چاه حیرت به در آورد.

تو گمان نکن که با پای خودت به دیدار محبوب می آیی و عشق او را خودت به دل گرفته ای. درست مثل کوفیان. که اگر این باشد همان خواهی کرد که کوفیان کردند. نامه نوشتند و دعوت کردند، به گمان خودشان با خواست خودشان و از اینجا سقوطشان آغازید. 

ما لالتراب و رب الارباب 

پس می نویسد از خودش به قدر درک من که فرمود: «کَلِّم الناس علی قدر عقولهم»